Vimos a praia ao lonxe, queda para a semana que ven

De Buzón

Bueno, hoxe intentamos a ruta de Leiro Marcos, Jesus e Branilin, bueno Jesus a verdade e que pouco tempo estivo con nos, xa que ao pouco de comezar a subir por Cancela Abrea xa lle rompeu a cadena, aínda bueno que Branilin usou as suás dotes de mecanico, jajaja, ou sexa eu, aí que darse algo de cera, non van a ser todo criticas tamén non.

Foto de Jesus pouco antes de abandonarnos, non se fiaba moito de como quedara a cadena, bueno tamen eu non me fiaba a verdade.

Asi que a partir de Formaris quedamos Marcos e eu sos, e claro habia que recuperar o tempo perdido coa cadena, e pimba pimba pimba, e sube, e baixa, e sube, e sube, e sube, xa sabedes que comigo siempre hai mas subes que baixas.







E Marcos xa comezaba a sudar e todo, eso si o tempo acompañounos, facia fresquiño e todo:



Tocou subir por Zetas ata a Chisca, logo fumos pola subida da marcha de fai tres anos, si aquela parediña que ao final se poñia aínda mais para arriba, que por desgracia esta casi tapada de silvas.


De aí fumos dar a Cruz de Avelan, e logo á Paradegua e Bures.


E xa que estabamos tan abaixo aproveitamos para subir un pouco mais ata o alto do Monte Lioira, que lle gustou moito a Marcos, claro dixenlle que era a ultima costa dura que quedaba, jijiji, non sabia nin eu o que nos quedaba.

Pois bueno ao chegar ao alto divisamos ala ao lonxe Leiro, pero demonos cuenta de que non tocaba para hoxe o de ir a praia por que xa pasaba das doce, bastante, e aínda tiñamos moito camiño de volta, máis do que pensaba ata eu.


E como se ve na foto mismo de frente seguia a pista picando para baixo, ata o cortafogos que por desgracia estaba un pouco impracticable, ata nos costou baixar ca bici da man.





























Despois no camiño de volta antes de chegar a Vexo tocounos un camiño rompepernas de cojones, sube, baixa, sube, baixa e sube e baixa, Marcos xa un pouco cansado, e eu non vos digo como estaba, pero claro vir desde Vexo por carretera non é o meu e na primeira oportunidade que tiven ala para a esquerda pista para arriba. Hai chegou o primeiro aviso de Marcos: "que gustache sufrir é", e eu cos dentes apretados sin poder falar, sube para arriba, e sube, ai as miñas perniñas.

Ao chegar a de Refoxo (a dos porcos) o siguiente aviso de Marcos: "e a unha e vinte, hai que ir tirando para a casa", justamente o que estaba esperando, non me fixo falla outro aviso, tira para Imo e en 15 minutos estabamos en Lestrove.